Ing sawijining wengi nalika rembulan dadi saksi Aku nemu esemmu sing madhangi petenge ati Ora kaya lintang liyane kowe gumebyar dhewe Nandur winih katresnan ing ladhang wis suwe garing Ati iki dalan sepi tanpa lampah Nanging banjur krasa endah amarga ana sliramu Lir ibarate kembang mbukak kuncup alon Wangine nyebar ngguwakake sepi jroning kalbu Saben dina katresnan saya jero mung tembung nanging laku lan tumindak Nalika atiku sedhih payung teduh bungah kembang mekar gampang lelaku iki akeh ri kerikil Kadhang kala ombak teka ngajak kapal goyah tali kenceng ora bakal pedhot Awit sinerat janji disiram kanthi tulus Nganti rambut putih kulit keriput Katresnan tetep padhang langit Kowe pepujaan inspirasi Kanggo crita rampung Muga-muga langgeng Terus dalan tumuju menyang bebrayan panjaga atiku tansah nuntun urip katresnanku kanggo sliramu.